У Худойимиздир, биз Унинг яйловидаги халқмиз, Биз Унинг қўл остидаги қўйлармиз. Эгамиз шундай дейди: “Қанийди, бугун Менинг овозимга қулоқ солсангиз!
Оталарингиз каби тош юрак бўлманглар. Маривада, саҳродаги Массахда улар қилган ишни қилманглар.
Оталарингиз Менинг ишларимни кўрса ҳам, У ерда Мени синаб кўрдилар.
Қирқ йил у наслдан нафратланиб, Шундай дедим: «Бу халқ Мендан юз ўгиради, Амрларимга бўйсунишдан бош тортади.»
Шу боис ғазабланиб, онт ичдим: «Улар фароғат диёримга кирмайди», дедим.”
Худо ўша кишиларни кўзда тутиб, “бугун” деб аталган яна бир кунни тайин қилди. Кўп йиллардан кейин бу кун ҳақида У Довуд орқали гапирди. Худонинг бу гапини мен олдин ҳам айтиб ўтганман: “Қанийди, бугун Менинг овозимга қулоқ солсангиз! Тош юрак бўлманглар!”
Муқаддас Руҳ ҳам бу ҳақда бизга шаҳодат бериб, деди: