Мусо тоғдан қайтиб тушди. У қўлига аҳднинг иккита тош лавҳасини кўтариб олган эди. Лавҳаларнинг иккала томонига ҳам амр ва қонунлар битилганди.
У ерда, уларнинг кўз ўнгида Исонинг қиёфаси ўзгарди: юзи қуёшдай порлаб, кийимлари кўзни қамаштирадиган даражада оппоқ бўлиб қолди.
Тош лавҳаларга ёзилган, ўлимга етаклайдиган эски аҳднинг қонун–амрлари шунчалик улуғворликка эга эдики, Исроил халқи Мусонинг ўша улуғворликдан порлаётган юзига тик қарай олмаган эди. Ўткинчи улуғворлик шунчалик порлоқ экан,
Биз Мусога ўхшамаймиз. Юзида порлаб турган ўткинчи улуғворликни Исроил халқи кўрмаслиги учун Мусо юзини ёпган эди.