— Эй Раббий! Мен тупроқ ва кул бўлсам ҳам, Сенга гапираётганимда қўполлигим учун кечиргин, — деди Иброҳим.
Қайғу–аламдан қанорга буркандим, Қанор худди теримга қўшиб тўқилгандай бўлиб қолди, Ғурурим поймол бўлди.
Бутун инсоният бирданига ҳалок бўлган бўларди, Одамзод яна тупроққа қайтган бўларди.
Шунинг учун энди айтганларимни қайтиб оламан, Бошимга тупроғу кул сочиб, тавба қилдим.”
Ботқоққа чўкиб бораётирман, Оёғимни қўйгани қаттиқ ер йўқ. Чуқур сувларга ботиб кетдим, Энди тўлқинлар мени ютмоқда.
Мени қутқаргин, ботқоққа ботиб кетмай, Мендан нафратланганлардан халос бўлай, Мени чуқур сувлардан сақлагин.