Зинокор кеч бўлишини кутади, «Ўшанда мени ҳеч ким кўрмайди», деб ўйлайди. Ниқоб билан юзини беркитади.
Эй Эгам, Сени танийдиганлар Ўзингга умид боғлайди. Сенга юз бурганларни тарк этмайсан.
Қара, оғизларидан қусуқ чиқади, Тилларидан заҳар сўзлар чиқади, “Ким ҳам бизни эшитарди”, дея ўйлайди.
Улар айтяпти: “Эгамиз кўрмас, Ёқубнинг Худоси эътибор бермас.”
Ҳолингизга вой! Эгамиздан режаларингизни яширяпсиз, Ишларингизни қоронғиликда қиляпсиз. “Ким бизни кўрарди, ким бизни биларди?” дейсиз.
Худо деди: “Эй инсон, Исроил оқсоқолларининг бутларга тўла қоронғи хонада нима қилаётганини кўрдингми? Улар шундай дейдилар: «Эгамиз бизни кўрмаяпти, У юртимизни тарк этган.»”