Гап–сўз кўп бўлса, жанжал ҳеч қачон тўхтамайди, тилини тийган эса донодир.
Ўйламасдан Худога ваъда берган киши, аҳд қилгандан кейин иккиланган одам тузоқдадир.
Ўйламай гапирадиганни кўрганмисан?! Ундан кўра, нодондан умид кўпроқ.
Ибодат қилаётганингизда, бутпарастлар каби, беҳуда сўзларни ҳадеб такрорлайверманг. Улар, кўп сўзласам, ибодатим ижобат бўлади, деб ўйлайдилар.
Эй азиз биродарларим, шуни эсингизда тутинглар: ҳар бир одам эшитишда чаққон, гапиришда вазмин, ғазаб келганда босиқ бўлсин.