Кейин у Хайин халқини кўриб, улар ҳақида қуйидагича башорат қилди: “Мустаҳкамдир сизнинг бошпанангиз, Тоғ чўққисида жойлашган сизнинг инингиз.
Эмозиё Туз водийсида ўн мингта Эдом сипоҳини ўлдирди. Села шаҳрини жанг қилиб қўлга қиритди ва у ерга Ёхтал деб ном берди. Ўша жой ҳозир ҳам шу ном билан юритилади.
Ҳа, ўзингча айтган эдинг: «Мен чиқиб бораман самоларга, Тахтимни кўтараман Худонинг юлдузлари тепасига. Ўтираман худолар йиғиладиган тоғда, Шимолнинг энг чеккасида.
Булутлар тепасига чиқиб бораман, Худойи Таолодай бўламан.»
Аммо сен улоқтирилгансан ўликлар диёрига, Чуқурликнинг туб–тубига.
Ҳа, эшитганмиз Мўабнинг мағрурлигини, Унинг чиройи, киборлиги, бойлигини! Нақадар мағрурдир у! Аммо буларнинг ҳаммаси ёлғон!
Эй водийдаги қоя устида қурилган Қуддус, Мен сенга қаршиман! — деб айтмоқда Эгамиз. — Сизлар айтасиз: ‘Ким ҳам бизга қарши чиқа оларди?! Ким ҳам қўрғонларимизга кира оларди?!’
Бобил қай даражада кеккайиб, кайф–сафо сурган бўлса, Унга шу даражада азобу изтироб берилсин! Ахир, у дилида шундай демоқда: «Мен маликаман, бева эмасман, Асло қайғу чекмайман.»