Киңәшмәдә утыручы барлык кешеләр Эстефәнгә карадылар. Аның йѳзе фәрештәнеке кебек иде.
Кѳрнили куркып калды, аңа күзләрен текәп: – Нәрсә, әфәнде? – диде. – Синең догаларыңны һәм хәерләреңне Аллаһы корбан итеп хәтерендә калдырды. Ул сине искә алды, – дип җавап бирде аңа фәрештә.
Изге Рух белән сугарылган Шаул, аны тагын Паул дип тә атыйлар, Элумга туп-туры карап:
Ул да Паул сѳйләгән сүзләрне тыңлап утырды. Паул аңа туп-туры карады һәм, шифа алачагына гарипнең ышанычы булганын күреп:
Паул, Югары киңәшмә әгъзаларына карап: – Туганнар! – диде. – Бүгенге кѳнгә кадәр Аллаһы каршында саф вѳҗдан белән яшәдем.