Исо ба писарони зан гуфт: «Шумо намефаҳмед, ки чиро талаб карда истодаед. Магар аз он косаи азобе, ки Ман менӯшам, шумо нӯшида метавонед?»«Метавонем»,- ҷавоб доданд онҳо.
Зеро Ман аз осмон на барои иҷро кардани иродаи худ, балки барои иҷро кардани иродаи фиристандаам фаромадаам.
Ҷонам ҳоло дар азоб аст ва намедонам чӣ гӯям? Бигӯям, ки «Падар, Маро аз ин соат халос кун!», вале Ман маҳз барои ҳамин соат омадаам!