– Я Раббим! Мени бир къулум авруп ятгъан, тербенип болмай, кёп азап чегип тура, – дей.
Иса, бурулуп къарап, ону гёрюп: – Къаст этип йибер, къызым! Иманынг сени сав этди, – дей. Шо сагьатдан тутуп къатын сав болуп къала.
Олар бары да Исаны гёрюп, бек къоркъалар. О буса шоссагьат олагъа булай дей: – Гьалекленмегиз! Менмен! Къоркъмагъыз!
Иса токътап: – Ону чакъырыгъыз, – дей. Олар сокъурну чакъырып, огъар: – Тез бол, тур! О сени чакъыра, – дейлер.
Иса къатынгъа: – Сени гюнагьларынг гечилди, – дей.
Олар Исаны янындан гетме айланагъан заманда, Петер Огъар: – Устаз, бизин мунда болмакълыгъыбыз не яхшыдыр! Бирин Сени учун, бирин Муса учун, бирин де Илияс учун уьч чатыр къурайыкъ, – дей. Шо заман не сёйлейгенин о оьзю де билмей.
Артындагъы гече, Раббибиз Павелни янында токътап: – Къоркъма! Ерусалимде сен Мени гьакъымда нечик шагьатлыкъ этдинг бусанг, Румда да шолай шагьатлыкъ этмеге герек болажакъсан, – дей.