Тек Аллагь яш йылайгъанны эшите ва Аллагьны малайиги кёклерден Гьажаргъа булай дей: – Не болгъан сагъа, Гьажар? Къоркъма! Сен къойгъан яшынгны йылайгъанын Аллагь эшитди.
Тур, яшны янына бар, къолунга алып, ону рагьатландыр! Мен ондан уллу халкъ болдуражакъман.
Амма огъар кёкден Аллагьны малайиги: – Ибрагьим, Ибрагьим! – деп чакъырыв эте. – Вай! – деп жавап бере о.
Раббибизни малайиги кёкден янгыдан Ибрагьимге шулай чакъырыв эте:
Аллагьны малайиги магъа тюшюмде: «Якъуб!» – деди. «Вай!» – деп жавап бердим.
Ибрагьим шо ерлерден къыблагъа, Негевге багъып гетип, Кадешни ва Шурну ортасында яшама башлай, сонг буса Герар деген шагьарда ерлеше.