Қоңыр салқын самал соққан кезде адам мен әйелі Құдай Иенің бақ ішінде жүрген дыбысын естіді. Олар Оның көзінен тасаланып, бақтағы ағаштардың арасына жасырынып қалды.
Адам:— Қасыма Өзің берген әйел маған сол ағаштың жемісінен берді, содан мен жедім, — деді.
«Күнәмді айтқым келмеп еді,Сонда аяқ-қолым сырқырай берді,Ыңқылдап жүрдім күні бойы.
Сонда алдыңда күнәмді мойындадым,Әділетсіздігімді енді жасырмадым.Жаратқанға кінәмді ашық айтам дедім,Сен сонда барлық күнәмді кешірдің.
Күнәларын жасырған жан өркендемейді,Оларын мойындап, бас тартқан рақым көреді.
Бірақ сендер Адам (ата) сияқты Келісімімді бұзып, сөйтіп Маған опасыздық жасадыңдар.