Қара түнектен ол құтылмайды. Аптап ыстық оның өскіндерін оттай шарпып тастайды, Құдай жіберген дауыл оны іліп әкетеді.
Құдай қаһарланып, жазалайтын күні тасыған өзен зұлымның үйіндегі бар өнімін ағызып әкетіп, жоқ қылады.
Ол үшін о дүние жалаңаш, тозақтың өзі ашық жатыр.
Өз қойнына от салған киімін өртемей ме?
Шоқ басқан адам аяғын күйдірмей ме?
Өзгенің жарына барған жанмен де солай болады,Онымен құшақтасса, жазасын тартады.
Бірақ олардың өздері өртеніп жатқан сабанға ұқсайды. Жалмаған өрттен өз бастарын да құтқара алмайды. Бұл қасында жай жылынып отыратын көмір оты емес, ол Құдайдың қаһарының лаулаған жалыны!