Терим қорайиб кетган, Танам иситмадан ёняпти.
Ҳаётим азоб билан тугайди, Йилларим оҳ–воҳ билан битади. Гуноҳларим дастидан кучдан қолдим, Этларим суякларимга ёпишиб кетган.
Шод юрак — шифобахш дори, ғам–кулфат эса жоннинг эговидир.
У осмондан олов юборди, Ўша олов ичимни ёндирди. Эгамиз оёғимга тузоқ қўйди, Мени ортга қайтишга мажбур қилди. Адойи тамом қилди мени Худойим, Азобу аламда қолди менинг жоним.
Эртага нима бўлишини сизлар қаердан биласизлар?! Умрингиз бир лаҳза кўзга кўриниб, кейин ғойиб бўладиган тутунга ўхшайди–ку!