— Ҳазрат, хизматкорим уйда тўшакка михланиб ётибди. У қаттиқ азоб чекяпти.
Исо орқасига ўгирилди. Аёлни кўриб, деди: — Дадил бўл, қизим, ишончинг сени соғайтирди. Аёл шу заҳоти дардидан халос бўлди.
Чунки ҳаммалари Уни кўриб, ваҳимага тушиб қолган эдилар. Лекин Исо ўша заҳоти уларга: — Дадил бўлинглар! Қўрқманглар, бу Менман! — деди.
Исо тўхтаб: — Уни чақириб келинглар, — деди. Одамлар келиб, кўр одамга: — Дадил бўл, ўрнингдан тур. У сени чақиряпти, — деб айтишди.
Сўнг Исо аёлга: — Гуноҳларинг кечирилди, — деди.
Бу икки одам кетмоқчи бўлиб турганда Бутрус Исога деди: — Устоз, яхши ҳам шу ерда эканмиз! Келинг, учта чайла ясайлик, биттаси Сизга, биттаси Мусога, биттаси Илёсга. Аммо у нима деб айтаётганини ўзи ҳам билмас эди.
Ўша куни тунда Павлуснинг олдига Раббимиз Исо келиб, шундай деди: “Дадил бўл! Сен Қуддусда Мен учун гувоҳлик берган эдинг, энди Римда ҳам гувоҳлик беришинг керак.”