Уларнинг қўллари бор, сеза олмаслар, Оёқлари бор, юра олмаслар, Бўғизларидан овоз чиқара олмаслар.
Ундай қилишга қурби етмаган эса Чиримайдиган ёғоч топади. Моҳир устани ёллаб, Йиқилиб тушмайдиган бут ясаттиради.
Ким буни олдиндан айтибдики, биз билибмиз?! Ким буни илгари билдирибдики, «У ҳақ эди», деб айтсак?! Бутлар бу ҳақда гапирмади, хабар бермади, Ҳеч ким уларнинг овозини эшитмади.
Мен бутларга қарадим, Лекин улар Менга ҳеч нарса айтмади. Саволимга улар жавоб бермади.
Ёғочнинг қолганидан эса худосини, ўзининг бутини ясайди. «Мени ўзинг қутқар, ахир, сен менинг худойимсан!» деб бутга ибодат қилади, мук тушиб сажда этади.
Эй халқларнинг омон қолганлари, Йиғилинглар, яқинлашиб, бирга келинглар! Ёғоч бутларини олиб юрадиганлар, Қутқармайдиган худога ибодат қиладиганлар Ҳеч нарсани англаб етмайдилар.
Бутлари полиздаги қўриқчиларга ўхшайди. Улар гапира олмайди. Уларни кўтариб юриш керак бўлади, Ўзлари юра олмайди. Улардан қўрқманглар, Уларнинг қўлидан ҳеч қандай ёмонлик келмайди, Яхшилик ҳам қила олмайди.”