ёлғиз ўзи чўлда бир кун йўл юрди. Ниҳоят, бир юлғун дарахти остига келиб ўтирди. Ўзига ўзи ўлим тилаб: — Етар, эй Эгам! — деб хитоб қилди у, — энди жонимни ола қол. Ахир, ота–боболаримдан менинг ортиқ жойим йўқ.
Терию суягимдан бошқа ҳеч нарсам қолмади, Ўлишимга бир бахя қолди.
Тун бўйи суякларим зирқираб оғрийди, Мени дард қийнаб, ҳеч тинчлик бермайди.