Ханна дили хуфтон, аччиқ–аччиқ йиғлаб, Эгамизга ибодат қилиб,
Ҳаётдан тўйдим! Эвоҳ, энди бемалол шикоят қилишдан, Алам–ҳасрат билан гапиришдан ўзимни тиймайман.
Нима учун қийналганга ёруғлик берилган, Қайғуга ботганга эса ҳаёт ато қилинган?!
Мен инсонларга эмас, Худога арз қиляпман–ку. Шунинг учун сабрим чидамаяпти–да.
Улуғ жамоанг ичра Нажотинг хушхабарини эълон қилганман. Ҳа, эй Эгам, Ўзинг биласан, Оғзимга бир нафас ҳам дам бермаганман.
Эй Худо, Сени ўйлаганимда, Фиғон чекаман, руҳим заифлашади.
Энди мен нима десам экан?! Эгам менга нима айтган бўлса, Унинг Ўзи ўшани қилди. Жоним тортган бу азоблар туфайли Умрим бўйи итоат этиб юраман.