Фосиқларнинг кўз нури сўнади, Улар қочишга йўл тополмайдилар, Ўлиб қутуламиз, деб умид қиладилар.”
Ўз камонлари билан ўраб олди. Раҳм–шафқат қилмай, Ўқлари билан мени илма–тешик қилиб ташлади. Ичак–човоқларим ерга тўкилди.
Мен уларни бир–бирларига, ота–оналарни болаларига қарши қилиб қўяман, — деб айтмоқда Эгамиз. — Уларни аямай йўқ қилиб ташлайман, уларга ачинмайман, раҳм–шафқат қилмайман.»”
Мен, Эгангиз Раббий, барҳаёт Худо бўлганим ҳақи онт ичиб айтаманки, сизларни йўқ қиламан. Сизлар муқаддас масканимни макруҳ бутлару жирканч одатларингиз билан ҳаром қилдингиз. Шунинг учун сизларга ачинмайман, раҳм қилмайман.