Нима учун мендан юз ўгирасан, Мени Ўз душманинг деб ҳисоблайсан?
Жаҳл билан ўзингни жароҳатлаяпсан. Нима энди, сени деб ер юзи ҳувиллаб қолиши керакми?! Ёки қоялар ўрнидан қўзғалиши керакми?!
Менга нисбатан шафқатсиз бўлиб қолдинг, Ўз қудратинг билан мени қувғин қиляпсан.
Шаккоклардай аёвсиз масхара қилдилар, Менга қараб тишларини ғижирлатдилар.
Фосиқ солиҳларга қарши фитна қилади, Уларга қарши тишларини ғижирлатади.
Эгамиздан қўрқиш доноликнинг бошидир, Бундай йўл тутганларнинг ақли расодир, Унинг ҳамду санолари то абад давом этади.
Донолик сени зинокордан, тилёғлама бузуқ аёлдан сақласин.
Бу халқ шундай дейди: “Келинглар, Эгамизга қайтайлик! У бизни тилка–пора қилди, Шифони ҳам Ўзи беради. Бизни ярадор қилди, Яраларимизни Ўзи боғлайди.
Олий кенгаш аъзолари Стефаннинг сўзларини эшитиб, ғазабга миндилар, ғазабдан тишларини ғижирлатдилар.