Эссай биттасини юбориб, ўғлини чақиртириб келди. У чиройли, келишган йигит бўлиб, кўзлари ёниб турарди. — Қани, унинг бошига мой суртиб танла! Мен танлаган одам шу! — деди Эгамиз Шомуилга.
Шафқат қил, эй Эгам, шафқат қил бизга, Кўрган хўрликларимиз етиб ортар.
Беғамларнинг масхаралаши жонимиздан тўйдирди, Киборларнинг ҳақоратидан пичоқ бориб суякка етди.
Мағрурликнинг ортидан ҳалокат келади, такаббурликдан сўнг эса одам қоқилади.