Берничә кеше паралич суккан авыруны ятагы белән күтәреп, Аңа китерделәр. Гайсә, аларның ышануларын күреп авыруга әйтте:– Кыю бул, бала! Синең гѳнаһларың кичерелде!
Гайсә, яннарына килеп, аларга кагылды һәм:– Торыгыз, курыкмагыз! – диде.
Шунда:– Курыкмагыз! – диде аларга Гайсә. – Барыгыз, Минем шәкертләремә Гәлиләягә барырга кушыгыз. Алар Мине шунда күрерләр.
Сезгә тынычлык калдырам, Үземнең тынычлыгымны сезгә бирәм, әмма сезгә биргәнем дѳнья биргән кебек түгел. Күңелегез борчылмасын һәм курыкмасын.
Мин моны тынычлыгыгыз Миндә булсын дип сѳйләдем. Дѳньяда кайгыларыгыз булыр, ләкин кыю булыгыз: Мин дѳньяны җиңдем.
Мин Аны күргәч, үле кешедәй, Аның аяклары алдына егылдым. Ул исә Үзенең уң кулын миңа тидереп, әйтте: – Курыкма! Мин – Беренче һәм Соңгы,