Паул һәм Барнаб теге кешеләр белән риза булмадылар һәм алар арасында зур бәхәс туды. Шуңа күрә Паул белән Барнабны һәм тагын берничә кешене бу мәсьәлә буенча Иерусалимга рәсүлләр һәм ѳлкәннәр янына җибәрергә булдылар.
Силас белән Тимутене кѳткәндә, бу шәһәрдә потларның күп булуын күреп, Паулның күңеле әрнеде.
Нинди дә булса яңа фикерләр турында сѳйләү яки тыңлау – афиналыларның һәм анда яшәүче чит ил кешеләренең иң яраткан шѳгыльләре иде.
Паул Арейпәг киңәшмәсе алдына басты. – Афиналылар! Сезнең бѳтен яклап аеруча диндар икәнегезне күреп торам, – диде ул. –
Силас белән Тимуте Македуниядән килгәч, Паул бѳтен вакытын, Гайсәнең Мәсих икәнлеге хакында шаһитлек биреп, яһүдләргә вәгазь сѳйләүгә багышлады.
Бигрәк тә «Мине бүтән күрмәячәксез инде» дигән сүзләренә кайгырдылар. Аннары аны корабка чаклы озата бардылар.
Шуңа күрә, без бүтән кѳтеп тора алмадык, Афинада үзебез генә калырга булдык