Терен къую къазып тербер, битген сонг, оьзю бёттёбен тюшюп гетер.
Яман адамны гюнагьлары ону оьзюне тузакъ йимик болуп турар, ону аркъанлар йимик чырмап алып къояр.
Инсанлар: «Парахатбыз ва аманбыз», – деп сёйлеп турагъанда, яш табагъан къатын хапарсыздан, заманы етип авруйгъанда йимик, олагъа да шолай хапарсыздан балагь гелип къалажакъ. Шо заман оланы бириси де ондан къачып къутулмажакъ.