Къулугъуз болгъан мени ягъымдан оьтюп бара болгъан сонг, ёлугъузгъа чыкъгъанча, сизге хапма аш да берермен. – Яхшы. Шолай эт, – деп жавап бере олар.
Душманларымны гёре туруп алдымда аш онгарып салдынг, зайтун май сюртдюнг башыма; ички аягъым да шып-шып толгъан мени.
Бозаны янчылгъанлагъа, чагъырны да яв юреги ярылгъанлагъа беригиз.
Олар ичсинлер, оьзлени пакъырлыгъын унутсунлар, дертин де дагъы эсге алмасынлар.