Пакъыр оьле, малайиклер ону Ибрагьимни янына элтелер. Бай да оьле, ону да гёмелер.
Бай гиши жагьаннемде азап чегип турагъан заманда, бирден гёзлерин ачып къарап, йыракъда Ибрагьимни ва ону янында олтургъан Лазарны гёре.
«Гьей Ибрагьим атам! Магъа бир языкъсын, Лазарны йибер, барып бармагъыны учун сувгъа чомуп, мени тилимни бавукъ этсин. Мен бу от-ялынны ичинде бек азап чегип тураман!» – деп къычыра бай.
Ибрагьим де огъар: «Гьей балам! Эсинге гелтир чи, оьз яшавунгда сен кёп-кёп ниъматланы алдынг, Лазар буса янгыз азап гёрюп турду. Гьали буса о мунда кеп чеге, сен азап чегесен.
Ондан къайры да, бизин де, сизин де арабызда бек уллу бир къакъа бар. Мундан сизин якъгъа чыкъма сюегенлер де чыгъып болмажакълар, шолай ондан бизин якъгъа да чыгъып болмажакълар», – деп жавап бере.
Къыр жан ва ону булан бирге ялгъан пайхаммар есир этилип тутулду. Бу ялгъан пайхаммар къыр жанны атындан аламатлар гёрсетген эди. Къыр жанны мюгьюрю басылып, ону келпетине сужда этгенлени ялгъан пайхаммар шо аламатлар булан алдатып турду. Оланы экевю де кюкюрт яллайгъан кёлге савлайын ташландылар.
Оланы алдатгъан иблис буса кюкюрт яллайгъан кёлге ташланажакъ. Шондан алда къыр жан ва ялгъан пайхаммар да шонда ташлангъан эдилер. Шонда олар гечеси-гюню булан гьар даим азап чегип туражакълар.
Сонг оьлюм ва ахырат яллайгъан кёлге ташланды. Яллайгъан кёл экинчи оьлюмдюр.
Яшав китабында оьзлени аты язылмагъанлар яллайгъан кёлге ташландылар.