Сонг жин о адамны чайкъай, гючлю тавуш этип къычыра ва ондан чыгъып тая.
Жинлер Исаны гёрген заманда, Ону алдында ерге къапланып ятып: – Сен Аллагьны Уланысан! – деп къычыра.
Шогъар гёре, гьей кёклер ва онда яшайгъанлар, сююнюп къалыгъыз! Ерни ва денгизни гьалына адаршай, неге тюгюл иблис гьали онда гетди. О гьали къазапланывдан толгъан, неге тюгюл болжалы аз къалгъанны биле.