Адамны ичинден чыкъгъан сонг, жин къургъакъ дангылларда айлана, оьзюне сыйынма ер ахтара, амма тапмай.
Сонг о: «Мен чыкъгъан уьюме къайтып бараман», – дей. Къайтып гелгенде буса, уьйню бош, сибирилип, жыйылып таба.
Сонг о барып оьзюнден де яман дагъы да етти жинни алып гелип, адамны ичине гирип яшай. Натижада, адамны гьалы алдын болгъандан да бузукъ бола. Бу яман наслуну адамларына да лап шолай болажакъ!
Шонда Иса жинге: – Тын! Ондан чыкъ! – деп буюра.
Сонг жин о адамны чайкъай, гючлю тавуш этип къычыра ва ондан чыгъып тая.
Барысы да шогъар гьайран болуп, бир-бирине: – Бу недир? Бу бир янгы уьйретивмю? О жинлеге гючю булан буйрукъ эте, олар да Огъар таби болалар, – деп бир-бирине сёйлемеге башлайлар.
Шоссагьат Исаны гёрюп, бютюн халкъ тамашалыкъ эте ва чабып гелип, Огъар салам бере.