содда ёшларнинг орасида, бир ақлсиз йигитни кўриб қолдим.
Йигит кўчадан ўтиб, зинокор аёлнинг уйи томон кетаётган эди.
Оқшом. Кеч. Тун қоронғи эди.
Шунда фоҳишага ўхшаб кийинган, маккор ниятли аёл уни кутиб олгани чиқди.
У шаллақи, ўжар, ҳеч қачон уйида турмайди.
Бир қарасанг кўчада, бир қарасанг майдонда, яна бир қарасанг ҳар хил бурчакда турган бўлади.
У йигитни қучоқлаб, ўпиб, беномусларча шундай деди:
“Бугун қурбонлик келтирдим, ваъдаларимни бажардим.
Шунинг учун сени кутиб олишга чиқдим, сени қидириб топдим.
Тўшагимни Мисрдан келтирилган рангли мато билан безадим.
Мирра, долчин ва алоэдан бўлган хушбўй атирлар сепдим.
Қани, юр, тонгга қадар куёв–келиндай роҳат қилайлик, ҳузур–ҳаловат қилайлик.
Эрим ҳозир уйда эмас, узоқ сафарга кетган.
Бир ҳамён кумуш танга олиб кетган, ой тўлмагунча қайтиб келмайди.”
Кўп ширин сўзлар ва мулойим гаплар билан у йигитни йўлдан урди.
Йигит ўша заҳотиёқ, кушхонага кетаётган ҳўкиздай, тузоққа оёқ қўяётган кийикдай унинг орқасидан эргашди.
У тузоққа кираётган қушдай, найза жигарига тегмагунча ҳаётини йўқотишини билмайди.
Ўғилларим, менга қулоқ солиб, сўзларимга эътибор беринглар.
Юрагингиз ўша аёлнинг йўлига бурилмасин, унинг сўқмоқларида адашманг.
У кўпларни ҳалок қилди, қурбонлари ҳам кўп.
Унинг уйи ўликлар диёрига етакловчи йўлдир, ўлимга олиб боради.
У ҳаётга олиб борадиган йўлга эътибор бермайди, йўллари беқарор, ўзи буни билмайди.