Керак бўлганда эди, Мен Отамга илтижо қилган бўлардим. У Менга ўша заҳотиёқ ўн минглаб фаришталарини юборган бўларди. Шуни билмайсанми?
Шу орада осмондан бир фаришта Исога зоҳир бўлиб, Унга куч ато қилди.
Сўнг яна шундай деб қўшиб қўйди: — Сизларга чинини айтайин: сизлар осмон очилганини ва Худонинг фаришталари Инсон Ўғли олдига тушиб–чиқаётганини кўрасизлар.
Тўнғич Ўғлини бу дунёга яна юборишидан олдин эса Худо шундай деб айтади: “Ҳамма фаришталарим Унга сажда қилсинлар.”
Ахир, фаришталар бор–йўғи хизматчи руҳлардир! Худо уларни абадий ҳаётдан баҳраманд бўладиган одамларга хизмат қилиш учун юборган.