Сен мени лойдан бунёд қилганингни эслагин. Энди мени яна тупроққа қайтармоқчимисан?!
Эвоҳ, инсон чирик нарсадай, Куя еган кийимдай йўқ бўлиб кетади.
Улар ҳаётдан бевақт маҳрум бўлдилар, Умр пойдеворларини сел ювиб кетди.
Худонинг олдида сиз ҳам, мен ҳам бирмиз, Мен ҳам тупроқдан яралганман.
Аммо энди Сен бизнинг отамизсан, эй Эгамиз! Биз лоймиз, Сен эса кулолсан, Ҳаммамиз қўлларингнинг ижодимиз!
Шундай ажойиб хазинани сопол идишлардай бўлган таналаримизда олиб юрибмиз. Шу орқали олий қудрат бизга эмас, Худога мансуб эканлиги кўриниб турибди.
Биламизки, биз макон қилган бу танамиз ер юзидаги бир кулбадайдир. Бу кулба хароб бўлганда, Худо самода бизга қўл билан қурилмаган мангу бир уй беради.