Қулонга ким озодлик берган? Ким унинг арқонини ечиб ташлаган?
Мен даштларни унга макон қилиб бердим, Шўр ерлар қулоннинг маскани бўлди.
Шаҳардаги шовқин–сурондан у кулади, Ҳеч ким унинг устига миниб, унга бақиролмайди.
Қирлар қулоннинг яйловидир, Ўша ерларда у кўкатларни қидириб юради.
Шерлар ўлжа ахтариб бўкирар, Ўз ризқ–рўзини, эй Худо, Сендан излар.
Одамлар ўз ишларига чиқарлар, Оқшомгача юмушлари ила банд бўларлар.