У гул сингари очилади–ю, яна сўлиб қолади. Соядай тез ўтиб кетади, кўпга чидамайди.
Инсон ҳам ётади–ю, қайтиб турмайди. Осмон йўқ бўлмагунча, у уйғонмайди. Ўлим уйқусидан уни ҳеч ким турғиза олмайди.
Тез орада фосиқларнинг куни битади, Сен ҳар қанча қидирмагин, Уларни бу ердан топа олмайсан.
Эй Худо, чиндан ҳам уларни сирпанчиқ ерга қўйгансан, Уларни жарликка улоқтириб, барбод қиласан.
Мана, ўроқчилар бошоқларни ўриб олади, Ўз қўллари билан дон ҳосилини йиғиштириб олади. Ўша далаларда терилган буғдой бошоқларидай Рафа водийсида Ёқуб наслидан ҳам озчилик қолади.