Кўрганман фосиқ, золим одамнинг Ўз юртида ям–яшил дарахтдай унганини.
Улар бирдан қирилиб кетади, Ваҳимадан қирилиб, йўқ бўлади.
У гуноҳ қилиб, вақтинчалик ҳузур–ҳаловатда яшашдан кўра, Худонинг халқи билан бирга азоб–уқубат чекишни ўзига раво кўрди.