Қабиҳларнинг оғзидан лаънат, ҳийла, пўписа чиқади, Сўзлари билан улар одамларни яралаб, барбод қилади.
Унинг оғзидан бол томади, Юраги эса адоватга тўла. Сўзлари мойдан ҳам ёқимли, Аслида қиндан чиққан қиличдайдир.
Бузуқ аёлнинг тилидан бол томади, сўзлари — малҳамдай юмшоқ,
аммо оқибати заҳардай аччиқ, ханжардай ўткирдир.
Ноҳақлик билан топилган нон ширин, аммо кейин оғиз тупроқ билан тўлади.