Охитофел берган маслаҳати амалга ошмаганини кўриб, эшагини эгарлаб жўнади. Ўз шаҳрига — уйига қайтиб келди. Ишларини саранжом–саришта қилиб бўлгандан кейин, ўзини осиб ўлдирди. Унинг жасадини ота–боболарининг хилхонасига дафн қилишди.
Вайроналарни тиклашга қодир бўлган Шоҳу амалдорлар билан бирга бўлардим.
Бутун ер юзи фосиқлар қўлида, Худо ҳакамларнинг кўзларини боғлаб қўйган. Агар У боғламаган бўлса, Яна ким боғлаган бўлиши мумкин?!
У бор обрўйимни тўккан, Бошимдаги тожимни тортиб олган.
Мана, Мен шундай бир иш қиламанки, Бу халқ ҳайратда қолади, Лол бўлиб, донг қотади. Донолари донолигидан маҳрум бўлади, Идроклилари идрокидан айрилади.”
Шаҳзодаларни У пастга уради, Замин ҳукмдорларини йўққа чиқаради.
Ахир, Муқаддас битикларда ёзилган–ку: “Мен доноларни донолигидан маҳрум қиламан, Идроклиларни идрокидан айираман.”