Донолар билимини орттиради, нодоннинг тили эса ҳалокат келтиради.
Гап–сўз кўп бўлса, жанжал ҳеч қачон тўхтамайди, тилини тийган эса донодир.
Тилини тийган жонини асрайди, тилига эрк берган эса ҳалокатга учрайди.
Исо шогирдларига: “Буларни ҳеч кимга айтманглар, — деб қатъий огоҳлантириб гапирди.