Аның янына шул җирләрдә яшәүче кәнганлы хатын килде.– Әфәнде, Давыт Улы! Кызган мине: минем кызым җенле һәм бик нык газаплана! – дип кычкырды ул.
Гайсә ярга тѳшкәч, шундагы шәһәрнең бер кешесе, җенле кеше, Аның каршына чыкты. Ул кеше инде күптәннән кием кими, йортта түгел, ә каберләр арасында яши иде.