Дюньяны пачалары баш гётерелер, бай-бийлер бирлешип, Раббибизге ва Ону Танглагъанына къаршы чыгъып,
Раббибиз гьар даимге де пачадыр; имансызлар Ону топурагъындан ёкъ болуп къалар.
Неге тюгюл де, Раббибизникидир гьакимлик; Олдур халкъланы уьстюнде гьакимлик этип турагъан.
Амма еттинчи малайик сюр чалгъан гюнлерде Аллагьны сырлы хыялы толу кюйде тамамланажакъ. Шо гьакъда О Оьзюню къуллукъчулары болгъан пайхаммарлагъа билдирди.
Кёклерде дав башланды. Бир якъда Микайыл ва ону малайиклери ябушдулар, бириси якъда буса аждагьа оьзюню малайиклери булан дав этди.
Амма аждагьаны таман чакъы гючю етишмеди ва о малайиклери де булан кёклерде оьзюню ерин тас этди.
Бу аждагьа шайтан ва иблис деп айтылагъан бырынгъы уллу йыландыр. Бютюн дюньяны алдатып тургъан бу аждагьа оьзюню малайиклери булан бирге ерге ташланды.
Шо заман мен кёклерден гючлю бир тавуш эшитдим. О булай айтды: – Энни Аллагьыбызны къутгъарыву, къуваты булан гьакимлик этивю ва Ону Месигьини къудраты етишди. Гечеси-гюню булан Аллагьыбызгъа бизин иман къардашларыбызны сёгюп тургъан айыплавчусу кёклерден тюшюрюлдю.
Еттинчи малайик оьзюню савутуну ичиндеги затны гьавагъа тёкдю. Ибадатханадагъы тахдан: – Болма тарыкъ зат болду! – деген гючлю тавуш эшитилди.
Мундан сонг мен кёклерде бир кёп халкъныки йимик гючлю тавушланы эшитдим. Олар булай къычыра эдилер: – Макътав! Къутгъарылыв, макътав ва къудрат Аллагьыбызникидир!
Мундан сонг мен гюп болгъан халкъны оькюрювюдей, неде шаршарны къавгъасыдай, неде гючлю кёк кёкюревлени авазыдай бир затны булай дегенин эшитдим: – Макътав! Бары да затны Еси болгъан Раббибиз гьакимлик эте тура!