Сонг Мен сол ягъымдагъылагъа булай дежекмен: «Гьей налатлангъанлар! Мени янымдан гетигиз! Иблис ва ону малайиклери учун гьазирленген жагьаннемни отуна тюшюгюз!
О: – Сен бизден не сюесен, гьей назаретли Иса? Бизин дагъытма гелгенмисен? Мен Сени Ким экенингни таныйман – Аллагьны Сыйлысысан, – деп къычыра.
Иса гьар тюрлю аврувлардан азап чегип турагъан хыйлы аврувланы сав эте, хыйлы жинлени къувалай. Иса жинлеге Оьзю Ким экенни билегенин сёйлемесин деп къатты кюйде бувара.
Бир кёплеринден жинлер: – Сен Аллагьны Уланысан! – деп къычыра туруп чыгъып таялар. Жинлер Оьзю Месигь экенни билегени саялы, Иса олагъа сёйлемесин деп къатты кюйде бувара.
Шону гёрюп, Петер деп де айтылагъан Симон: – Я Раббим, менден ари тай, неге тюгюл мен бир гюнагьлы адамман, – дей ва Исаны тизлерине къаплана.
– Анам, Магъа да, сагъа да шо не аварадыр? Мени заманым гьали де гелмеген, – дей Иса огъар.
Павел муъминликни, оьзюн енгип сакълап болмакъны ва къыяматгюн болагъан Аллагьны дуван этивюню гьакъында сёйлегенде, Феликс, къоркъуп йиберип: – Бугюнге таман! Заманым болгъанда, мен сени дагъы да чакъыртарман, – дей.
Аллагь гюнагь иш этген малайиклеге де рагьму этмеди. Оланы О жагьаннемге салгъан ва къыяматгюн болгъунчагъа даимлик къарангылыкъны бугъавларында къойгъан.
Къыр жан ва ону булан бирге ялгъан пайхаммар есир этилип тутулду. Бу ялгъан пайхаммар къыр жанны атындан аламатлар гёрсетген эди. Къыр жанны мюгьюрю басылып, ону келпетине сужда этгенлени ялгъан пайхаммар шо аламатлар булан алдатып турду. Оланы экевю де кюкюрт яллайгъан кёлге савлайын ташландылар.