Иса, бурулуп къарап, ону гёрюп: – Къаст этип йибер, къызым! Иманынг сени сав этди, – дей. Шо сагьатдан тутуп къатын сав болуп къала.
Иса уьйге гиргенде, Ону янына эки де сокъур геле. Иса олагъа: – Мен сизин гёреген этер деп инанамысыз? – деп сорай. Сокъурлар да Огъар: – Инанабыз, я Раббибиз, – дейлер.
Шо заман Иса, оланы гёзлерине тийип: – Сизге де иманыгъызгъа гёре болсун, – дей.
Шо заман Иса огъар: – Гьей къатын! Сени иманынг уллу. Сагъа сен сюеген кюйде болсун дагъы, – деп жавап бере. Шоссагьатына ону къызы сав болуп къала.
Амма Иса къатынгъа: – Иманынг сени къутгъарды, сен буса гьали парахатынга уьюнге гет, – дей.
Иса да огъар: – Къызым, иманынг сени сав этди, эсен-аман бар, – дей.
Шо сёзлени эшитгенде, Иса синагогну башчысына: – Къоркъма, иман салып къой, о да тирилежек, – дей.
О къулларына уланы не заман къолайлашма башлагъанын сорай. Олар: – Тюнегюн тюшде сагьат бирге таба ону иссилиги тюшдю, – дейлер.