Дюньяда инсанлар бирден-бир артып тербей, олардан къызлар тува.
Сизин атагъыз иблисдир, сиз де о атагъызны хыялларын кютмеге сюесиз. О башдан берли де адам оьлтюрювчю болду ва бир заманда да гьакъ гертини яны болмады, неге тюгюл онда оьзюнде де гьакъ герти ёкъ. О ялгъан айтагъанда, оьзюню ана тилинде сёйлей, неге тюгюл о оьзю де ялгъанчы, ялгъанланы да атасы.
Оьзлени оьр даражасын сакъламагъан, кёклердеги уьйлерин ташлап гетген малайиклеге къыяматгюн дуван гесмек учун, Раббибиз оланы къарангылыкъда байлап сакълады.
Адамдан сонг еттинчи наслуда болгъан Энош оланы гьакъында Аллагьны атындан булай айтгъан: «Муна, Раббибиз минглер булангъы сыйлы малайиклери булан гележек.
О бары да халкъгъа дуван этежек, аллагьсызланы этген аллагьсыз ишлерин ва аллагьсыз гюнагьлылар Оьзюню гьакъында айтгъан затланы аянгъа чыгъарып бережек».
Бешинчи малайик сюр чалды ва мен кёкден ерге тюшген юлдузну гёрдюм. Бу юлдузгъа тюпсюз къуюну ачгъычы берилди.
Оланы уьстюнде пача болуп тюпсюз къуюну малайиги де бар эди. Бу малайикни аты – ягьудиче Абадон, грекче буса Аполион.
Сонг мен кёкден тюшюп гелеген бир малайикни гёрдюм. Ону къолунда тюпсюз къуюну ачгъычы ва бир уллу шынжыры бар эди.
О жинлени башчысы, демек иблис болгъан аждагьаны – бырынгъы йыланны тутду ва минг йылгъа бугъавлады.
Мен тахны алдында токътагъан гиччи ва уллу оьлюлени гёрдюм. Китаплар ачылгъан эди ва бирдагъы бир китап – яшав китабы – ачылгъан эди. Оьлюлеге, китапларда язылгъан затлагъа асасланып, гьар кимге оьзю этген ишлеге гёре дуван этиле эди.