«Эла! – элира ИбрахІима, – Хьо суна реза велахь, доьху хьоьга, хьайн ялхо волчохь жимма сацахь.
Шаьш долчохь ваха хиъна волу тІевеана стаг, шайн махкахо санна, лара. Хьо санна, веза иза, хІунда аьлча шу а дара Мисар-махкахь тІедаьхкина Іаш. Со шун Веза Дела ву.
хІунда аьлча Со меца волчу хенахь аша Суна яа хІума елира, Со хьогах волчу хенахь аша Суна мала хи делира. Со араваьлла лелачу хенахь аша Со тІеийцира.
Делан нехан эшамехь дакъалоцуш хилалаш, хьеший доггах тІеэцалаш.