Книга Иов Cтих 7 | Параллельные места

Выбор основного перевода

Открыть комментарий или сравнить с другим переводом

Выбор книги основного перевода

Иов Stary Testament

Stary Testament

Книга Бытие

Книга Исход

Книга Левит

Книга Числа

Книга Второзаконие

Книга Иисуса Навина

Книга Судей

Книга Руфь

Первая книга Царств

Вторая книга Царств

Третья книга Царств

Четвёртая книга Царств

Первая книга Паралипоменон

Вторая книга Паралипоменон

Ездра

Неемия

Есфирь

Иов

Псалтирь

Притчи

Екклесиаст

Песня Песней

Исаия

Иеремия

Плач Иеремии

Иезекииль

Даниил

Осия

Иоиль

Амос

Авдий

Иона

Михей

Наум

Аввакум

Софония

Аггей

Захария

Малахия

Nowy Testament

Св. Евангелие от Матфея

Св. Евангелие от Марка

Св. Евангелие от Луки

Св. Евангелие от Иоанна

Деяния св. Апостолов

Послание Иакова

Первое послание Петра

Второе послание Петра

Первое послание Иоанна

Второе послание Иоанна

Третье послание Иоанна

Послание Иуды

Послание к Римлянам

Первое послание к Коринфянам

Второе послание к Коринфянам

Послание к Галатам

Послание к Ефесянам

Послание к Филиппийцам

Послание к Колоссянам

Первое послание к Фессалоникийцам

Второе послание к Фессалоникийцам

Первое послание к Тимофею

Второе послание к Тимофею

Послание к Титу

Послание к Филимону

Послание к Евреям

Откровение Иоанна Богослова

← Предыдущая

Иов

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42

Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka? Czy nie pędzi on dni jak najemnik?

Jak niewolnik, co wzdycha do cienia, jak robotnik, co czeka zapłaty.

Zyskałem miesiące męczarni, przeznaczono mi noce udręki.

Położę się, mówiąc do siebie: Kiedyż zaświta i wstanę? Lecz noc wiecznością się staje i boleść mną targa do zmroku.

Ciało moje okryte robactwem, strupami, skóra rozchodzi się i pęka.

Czas leci jak tkackie czółenko i przemija bez nadziei.

Wspomnij, że dni me jak powiew. Ponownie oko me szczęścia nie zazna.

Параллельные места

Иов 8:9

Иов 9:25

My, wczorajsi, znamy niewiele, bo wiek nasz jak cień jest na ziemi. Szybsze me dni niźli biegacz, ciekają, nie zaznawszy szczęścia,

Nikt już mnie powtórnie nie ujrzy: spojrzysz, a już mnie nie będzie.

Jak obłok przeleci i zniknie, kto schodzi do Szeolu, nie wraca,

by mieszkać we własnym domostwie; nie zobaczą go strony rodzinne.

Ja ust ujarzmić nie mogę, mówić chcę w utrapieniu, narzekać w boleści mej duszy.

Czy jestem morzem lub smokiem głębiny, żeś straże przy mnie postawił?

Myślałem: Wypocznę na łóżku, posłanie to trosk mych powiernik.

Lecz Ty mnie snami przestraszasz, przerażasz mnie widziadłami.

Moja dusza wybrała uduszenie, a śmierć — moje członki.

Zginę. Nie będę żył wiecznie. Zostaw mnie — dni me jak tchnienie.

A kim jest człowiek, abyś go cenił i zwracał ku niemu swe serce?

Czemu go badać co ranka? Na co doświadczać co chwilę?

Czy wzrok swój kiedyś odwrócisz? Pozwól mi choćby ślinę przełknąć.

Zgrzeszyłem. Cóż mogłem Ci zrobić? Przecież człowieka przenikasz. Dlaczego na cel mnie wziąłeś? Mam być ciężarem Najwyższemu?

Czemu to grzechu nie zgładzisz? Nie zmażesz mej nieprawości? Wkrótce położę się w ziemi, nie będzie mnie, choćbyś mnie szukał.

← Предыдущая

Иов

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42

Выбор основного перевода