— Ҳорун ва унинг ўғиллари Исроил халқини дуо қилганларида, шундай деб айтишлари керак:
“Эгам сенга барака берсин, Сени Ўз паноҳида асрасин!
Эгам сенга очиқ юз билан боқсин, Сенга илтифот қилсин.
Эгам сенга назрини солсин, Сенга тинчлик ато этсин!”
Ҳорун ва унинг ўғиллари Исроил халқини Менинг номим билан дуо қилишсин. Шунда Мен Исроил халқига барака бераман.
Солиҳ киши Эгамиз туфайли нажот топгайдир, Кулфат чоғи Эгамиз солиҳнинг қалъасидир.
От жанг куни учун тайёрланади, ғалаба эса Эгамизнинг қўлида.
Мен Эгангизман! Ёлғиз Мен Эгангизман, Мендан бошқа қутқарувчи йўқ.
Биз қирларда бутларга сажда қилар эдик, Қаттиқ шовқин–сурон кўтарар эдик. Аммо ҳаммаси беҳуда экан. Ягона нажоткоримиз Сенсан, эй Эгамиз Худо.
Аммо Эгангиз Худо — Менман. Эй Исроил, сени Мисрдан олиб чиққанман. Мендан бошқа Худони сен билмайсан, Мендан бошқа йўқдир нажоткоринг.
Мен эса шукрона айтиб, Сенга қурбонлик келтираман. Атаган назрларимни адо этаман. Эй Эгам, нажот фақат Сендандир!”