Нодон ғазабини дарҳол билдиради, ақли расо эса ҳақоратланганини беркитади.
Ақлли билимини кўз–кўз қилмайди, нодон ўз нодонлигини ошкор қилади.
Юмшоқ жавоб ғазабни қайтаради, қаттиқ сўз эса жаҳл чиқаради.
Донолар тилидан илм–ҳикмат ёғилса, нодонлардан аҳмоқлик чиқади.
Одамнинг ақли жаҳлини тияди, гуноҳни кечириш унга шуҳрат келтиради.
Ўзини тута олмайдиган одам деворсиз вайрона шаҳар кабидир.