Ғийбатчи сирларни очади, содиқ эса сир сақлайди.
Тилини тийган жонини асрайди, тилига эрк берган эса ҳалокатга учрайди.
Фосиқлар ёвуз одамларнинг гапига киради, ёлғончилар эса ғийбатга қулоқ солади.
Ахир, бундай одамлар Раббимиз Исо Масиҳнинг эмас, балки ўз нафсининг қулидирлар. Улар ширин сўзлару хушомадгўйлик билан софдил инсонларни йўлдан оздирадилар.