Ўзингни доно ҳисоблама. Эгамиздан қўрқ. Ёмонликдан юз ўгиргин.
Насиҳатга қулоқ солган ҳаёт йўлидадир, танбеҳни тан олмаган йўлдан адашади.
Шундай йўл борки, инсонга тўғри бўлиб кўринади, аммо охири ўлимга олиб боради.
Одамнинг қилмишлари унинг назарида тўғри, лекин Эгамиз юракнинг поклигини ўлчайди.
Нодон ақл–идрокни ёқтирмайди, фақат ўзини кўрсатади.
Фарзий ўрнидан туриб, шундай ибодат қилибди: — Худойим, Ўзингга шукур! Чунки мен бошқаларга ўхшаб ўғри, жиноятчи, зинокор ёки манави солиқчидай эмасман.