У бир жойга етиб келганда, кун ботган эди. Шунинг учун ўша ерда тунашга тўхтади. У бир тош топди–да, тошни бошининг остига қўйиб ухлагани ётди.
Исо эса қайиқнинг қуйруқ томонида ёстиққа бош қўйиб, ухлаб ётган эди. Шогирдлар Исони уйғотиб: — Устоз! Ҳалок бўляпмиз! Наҳотки Сизга барибир бўлса?! — дейишди.
Бутрус шундай жавоб берди: — Ҳазрат, биз Сиздан бошқа кимга ҳам борар эдик?! Абадий ҳаёт бахш этувчи сўзлар Сизда–ку!
Сиз Худонинг Азизи эканингизга ишончимиз комил.