Мана кунларим ўтиб кетди, Режаларим ҳам барбод бўлди, Кўнглимдаги орзуларим пучга чиқди.
Мен умидли одам бўламанми? Мени, умиди бор, деб ким айтади?!
Унга фарёд қилдим: “Эй Худойим, Ёш умримни хазон қилмагин, Барча насллар оша Сен доимо борсан.
Ҳар қандай овқатдан жирканар эдилар, Ўлим оғзига яқинлашиб қолган эдилар.
Ўлим муқаррар эканлигига амин бўлган эдик. Буларнинг ҳаммаси бизнинг ўзимизга эмас, балки ўликларни тирилтирадиган Худога умид боғлашимиз учун содир бўлди.