Эй Худойим, ҳаётим бир нафасдай эканлигини ёдингда тут, Кўзларим энди ҳеч қачон яхшиликни кўрмайди.
“Қачонгача шундай гапларни гапирасан? Оғзингдан чиққан сўзлар шамолга ўхшайди–я!
Ҳозир эса, гапирсам ҳам дардим енгиллашмайди, Гапирмасам ҳам азобларим камаймайди.
Қаранг, бутларнинг ҳаммаси сохта, Қилган ишлари ҳеч нима эмас, Ҳамма бутлар шамолдай беҳуда.”